25 lutego w całej diecezji pelplińskiej odbędzie się akcja pod hasłem: "Budujemy kościół Jana Pawła II w Lusace".
W audycji biorą udział: ks. kanonik Andrzej Szopiński, diakon Andrzej Patrzykąt oraz alumn Patryk Wyka.
Rozmowa o akcji "Budujemy kościół Jana Pawła II w Lusace" :
Opis parafii Christ the Redeemer w Lusace
Proces tworzenia parafii Christ the Redeemer w Makeni, rozpoczęto w kwietniu 1977 r., Kiedy ks. Gastone Pozzobon OFM Conv, został wyznaczony przez arcybiskupa Lusaki, wielebnego Emmanuela Millingo, w celu znalezienia odpowiedniego obszaru do budowy kościoła w Makeni, gdzie nie było Kościoła katolickiego. Wysiłki w poszukiwaniu działki na budowę kościoła w Makeni przyniosły owoce w 1978 roku.
Kiedy kościół był w budowie, Mszę św. sprawował ks. Pozzobon w pobliskim anglikańskim Ekumenicznym Centrum dzięki uprzejmości zmarłego ks. Dill, a także w szkole Bayuni. Parafianie zgromadzili fundusze na budowę kościoła. Prawie czternaście (14) miesięcy po ułożeniu kamienia węgielnego, ks. Pozzobon odprawił pierwszą Mszę św. 21 października 1979 r. W kościele o nazwie Chrystusa Odkupiciela. Kościół został zbudowany przez firmę budowlaną Brunelli. 25 listopada 1979 r .; 36 dni po odprawieniu pierwszej Mszy św. przez ks. Pozzobon, arcybiskup Emmanuel Milingo pobłogosławił i oficjalnie otworzył kościół. Dyrekcja Kościoła Chrystusa Odkupiciela, Parafii Makeni, została powierzona franciszkańskiej wspólnocie konwentualnej w latach 1977-1997. Kapłani franciszkańscy, którzy pełnili obowiązki, przybywali, aby odprawiać Mszę Świętą z odległego domu wspólnoty położonego na wschód od Kafue Road, ponieważ nie było domu ani urzędu dla kapłana parafialnego na terenie Kościoła. Siostry Franciszkanki założyły swoją rezydencję i szkołę obok siedziby kościoła i wkomponowały się we wspólnotę parafialną. Od listopada 1997 r. kierownictwo parafii Makeni zostało powierzone polskiej wspólnocie misyjnej Fidei Donum z ks. Krzysztofem Mrozem jako pierwszym proboszczem parafii w Makeni. Misjonarze Fidei Donum budowali zarówno pomieszczenia mieszkalne, jak i biurowe i od tego czasu działają na terenie Kościoła. Utworzono także dwie szkoły dla dzieci wrażliwych, a także obiekty Home Based Care, jedno przedszkole, jeden budynek kościelny z zakwaterowaniem dla katechetów / opiekunów, Grotto, schroniska. Stworzono cztery stacje: St Anthony of Padua w okolicy Chilongolo, St Joseph Mukasa, obszar Bonawentury, Our Lady of Fatima w Sipalo Village na zachód od Chilongolo i St Joannę na Creso University na północ od posterunku policji w Makeni. St Anthony z Padwy wraz z Matką Bożą Fatimską odłączyły się od parafii Makeni i ustanowiły samodzielną parafię 1 lipca 2014 r. Św. Józef Mukasa został oddzielony od parafii Makeni i założono samodzielną parafię 1 lipca 2015 r.
• Opis nowo powstającej stacji misyjnej św. Jana Pawła II w Lusace (teren Makeni parish)
W 2001 r. rozpoczęto się dodatkowe działania zmierzające do znalezienia miejsca, w którym można by zbudować kolejny kościół w dzielnicy John Laing. Starania o odnalezienie działki w rejonie Johna Lainga zakończyły się wyodrębnieniem, zakupem i działaniem aktów własności 1.3485 ha przez komisarza ziem w imieniu Archidiecezji Lusaka 1 sierpnia 2014 r. 24 października 2015 r. miała miejsce instalacja i błogosławieństwo krzyża, a także pierwsza Msza Święta została odprawiona w miejscu Johna Lainga, gdzie zaplanowano powstanie kościoła pw św. Jana Pawła II. W obszarze kompleksu Johna Lainga znajduje się jedenaście (11) małych wspólnot chrześcijańskich (SCC), pięć (5) ) SCC nadal należą do parafii Chrystusa Odkupiciela i sześciu (6) z SCC parafii św Józefa Kanyama. W dzielnicy John Lainga mieszka 15 000 ludzi, z których około 2 000 jest katolikiem. Mimo to w całym kompleksie nie buduje się kościoła katolickiego, a ludzie są zmuszeni przejść długą drogę do celebracji eucharystycznej i innej działalności Kościoła. Budowany kościół ma pomieścić ponad 500 osób.
John Laing to jedna z najbiedniejszych dzielnic w Lusace, przy tym bardzo zaludniona. Ludność zamieszkująca tę dzielnicę to w dużej części tymczasowi mieszkańcy (wynajmujący tu małe betonowe domki). Zdecydowana część dzielnicy to właśnie wcześniej wspomniane betonowe domki – najczęściej bez sanitarnego wyposażenia. Ściany domów, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne nie są wytynkowane; instalacja elektryczna, jeśli jest, to jest bardzo prosta; dach najczęściej pokryty blachą bez podbitki wewnątrz domu – w porze gorącej powoduje to wysoką temperaturę wewnątrz, a zimną porą w domach tych jest bardzo zimno. Toalety najczęściej budowane obok domów, z małym wykopem na ścieki…
Dom zazwyczaj służy jako sypialnia wieloosobowej rodziny. Gotowanie najczęściej odbywa się na zewnątrz przed domem, podobnie też jest z myciem naczyń itp. Toaleta często przyłączona jest do „wychodka”.
Wodę do dzielnicy doprowadzają wodociągi miejskie – w pewnych odstępach stoją tzw kioski obsługiwane przez pracownika wodociągów. Mieszkańcy dzielnicy muszą przyjść do owego kiosku po wodę z własnymi pojemnikami (plastikowe bańki/kontenery 20,10, czy 5-litrowe); częstym widokiem są kilkunastometrowe kolejki po wodę – kolejka ustawiona jest ze zbiorników na wodę, a ich właściciele gaworzą w gromadzie, czekając na swoją kolej napełnienia zbiorników (woda leci bardzo powoli z trzech lub czterech kranów). Później, najczęściej przez kobiety i dzieci, woda przetransportowana jest na głowie do domu.
