Artykuł sponsorowany

Chrześcijanie przez całe swoje życie starają się iść krok w krok za Jezusem, naśladować Go, współodczuwać z Nim. Okres Wielkiego Postu jest szczególnie wymagający dla osób wierzących, gdyż kontemplując zbawcze skutki każdego z wydarzeń, muszą się również skonfrontować ze śmiercią i wiarą w zmartwychwstanie. Do Wielkiej Soboty wierzący mógł poruszać się pośród teologicznych pojęć, ale teraz gdy dalszą drogę blokuje głaz, gdy pojawia się sytuacja graniczna, nie da się już unikać pytań o zmartwychwstanie.

Zmartwychwstanie - judeo-chrześcijańska odpowiedź na śmierć 

Śmierć zawsze nadchodzi nie w porę. Nieodwołalnie przynosi ból, cierpienie i osamotnienie. W tradycji judeo-chrześcijańskiej człowiekowi dana jest nadzieja życia wiecznego. Śmierć nie jest tu postrzegana jako ostateczny koniec, lecz jako swoisty rites de passage, rytuał przejścia z jednej formy egzystencji do innej. Chrześcijanie wierzą, że zmartwychstanie Jezusa jest faktem historycznym. Zmartwychwstanie zajmuje centralne miejsce w dyskursie mitologicznym współczesnego Kościoła rzymskokatolickiego, opierającym się na księgach biblijnych, wskazujących drogę ku zbawieniu. Odrzucenie zmartwychwstania jest grzechem. 

Zmartwychwstanie indywidualne stanowi esencję doktryny, wyznaczając horyzont eschatologiczny chrześcijaństwa. Jest odzwierciedleniem nauk Nowego Testamentu i kontynuacją refleksji obecnych w Starym Testamencie. Zmartwychwstanie umarłych jest ściśle połączone ze zmartwychwstaniem Jezusa, jest z nim współistniejące. Zostało obiecane przez Jezusa i implikowane przez jego zmartwychwstanie, które jest początkiem powszechnego powrotu do życia. Powstanie z grobu na końcu czasów odbędzie się dzięki mocy wydarzeń paschalnych. Jednakże do dziś toczy się w Kościele rzymskokatolickim dyskusja, czy zmartwychwstanie będzie tylko wydarzeniem antropologicznym, czyli kontynuacją pełnej tożsamości osoby, czy także wydarzeniem materialnym i dosłownym powstaniem ciała z grobu.

Zaznajamiając się z tekstem Starego i Nowego Testamentu oraz z pracami uznanych biblistów i egzegetów, chrześcijanin ma sposobność poznać ewolucję doktryny. Pismo Święte, audiobook lub w formie tradycyjnej książki, pozwala na dostrzeżenie kontekstu kulturowego i historycznego biblijnych tekstów, a przez to daje szansę osobom wierzącym głębiej zrozumieć treści wiary. Również niechrześcijanie i ateiści mogą czerpać wiedzę z tekstów religijnych i, jak doradza Reinhold Schneider, nie odrzucać całkowicie tradycji i "zachować klucze do spalonych domów". Studia nad pojęciem zmartwychwstania warto rozpocząć od lektury Księgi Izajasza, jednej z ksiąg prorockich Starego Testamentu. 

Księga Izajasza Egzegeza

Badania językowe i krytyczna interpretacja tekstów pozwoliły na wyodrębnienie trzech części Księgi Izajasza: Protoizajasza, Deuterouzajsza i Tritoizajasza. Fragmenty te powstały w odmiennych momentach historii Izraela, w której wielką rolę odegrała niewola babilońska i okres perski. Sprawia to, że występują w nich, czasami znaczne, różnice w narracji. Tekst Starego i Nowego Testamentu podlegał niezliczonym redakcjom, motywowanym względami literackimi, kulturowymi, politycznymi, teologicznymi, a nierzadko partykularnymi interesami i sporami osobistymi. Księga Izajasza także podlegała licznym redakcjom, tworzącym warstwy, spod których coraz trudniej było dostrzec zwiastowania proroka. Po dziś dzień zachowały się przede wszystkim główne jednostki tematyczne uznawane przez badaczy za samodzielne fragmenty bezpośrednio nawiązujące do, tego co w tradycji uznano za proroctwa Izajasza.

Istotą profetyzmu Księgi Izajasza jest zwiastowanie słowa JHWH, ale współczesne badania sugerują, że treści w niej zawarte są owocem aktualizowania, które przyjęło postać pracy literackiej. Narracja księgi odnosi się do obietnicy danej przez Boga Abrahamowi, która ma przyjąć postać zbawczych interwencji, o ile naród wybrany będzie przestrzegał Prawa, żył zgodnie z Torą. W drugiej części Księgi Izajasza znajduje się radosna zapowiedź nadejścia Jahwe i zakończenia niewoli. Bóg posyłając proroka chce głosić nowinę ubogim, o pomocy dla złamanych serc, o pocieszeniu zasmuconych i wyzwoleniu jeńców, ale też o zemście czekającej na niewiernych i grzesznych.

Nowa koncepcja zmartwychwstania w Księdze Izajasza 

Celem eschatologicznej interwencji Boga jest rozszerzenie Jego władzy na cały wszechświat i początek zupełnie nowej rzeczywistości. Narracja Księgi Izajasza kładzie nacisk na schemat: sąd - zagłada - zbawienie. Zbawienie to ma mieć charakter transcendentalny i uniwersalny, a jego punktem kulminacyjnym ma być zniszczenie śmierci, czego manifestacją ma być zmartwychwstanie.

W Księdze Izajasza po raz pierwszy pojawia się koncepcja zmartwychwstania całego człowieka, duszy wraz z ciałem. Izajasz jest przewodnikiem po nowych zbawczych nadziejach, początkowo mocno osadzonych w aktualnej historii narodu wybranego. W kolejnych rozdziałach księgi treść proroctw ewoluuje w kierunku uniwersalistycznym. Dawna epoka grzechu ma zostać zniszczona, pokonana śmierć. Księga Izajasza staje się punktem wyjścia dalszych refleksji o indywidualnym zmartwychwstaniu ciał.

Współczesna teologia boryka się z reinterpretacją doktryny o zmartwychwstaniu. Pojęcia każdego systemu, nawet liczącej sobie 2000 lat religii chrześcijańskiej, muszą być stale dostosowywane do paradygmatów naukowych i zmian kulturowych. W przeciwnym razie religia, jej system mitologiczny przestanie być rozumiany i zostanie zastąpiony przez inną, bardziej adekwatna formę duchowości. Dlatego pojęcie zmartwychwstania indywidualnego podlega od zawsze, tzn. co najmniej od czasu powstania Księgi Izajasza, ewolucji. To sprawia, że żywa jest nie tylko doktryna, ale i wiara chrześcijańska nadal jest odpowiedzią na potrzeby współczesnego człowieka.

Artykuł sponsorowany