9 czerwca – św. Efrema, diakona i doktora Kościoła

Św. Efrem urodził się w Nisibis w Mezopotamii około roku 300. Za sympatię do chrześcijan ojciec wygonił go z domu. Schronienie uzyskał u biskupa Nisibis, który zapewnił mu staranne wykształcenie. Po śmierci św. Jakuba przeniósł się do Edessy , gdzie wstąpił do klasztoru i został wyświęcony na diakona. Zasłynął jako poeta, egzegeta, wspaniały mówca. Został nazwany ,, prorokiem Syryjczyków” i  ,,lutnią Ducha Świętego”. Zmarł w 373 roku. Papież Grzegorz XV w 1920 roku zaliczył go w poczet doktorów Kościoła.

Papież Benedykt XVI na Audiencji generalnej 28.11.2007 – podkreślił znaczenie św. Efrema Syryjczyka w życiu Kościołów chrześcijańskich:

,,Efrem pozostaje postacią wciąż aktualną w życiu różnych Kościołów chrześcijańskich. Odkrywamy w nim w pierwszym rzędzie teologa, który biorąc za punkt wyjścia Pismo Święte, snuje poetycką refleksję nad tajemnicą odkupienia człowieka, dokonanego przez Chrystusa, wcielone Słowo Boże. Jego refleksja teologiczna wyraża się w obrazach i symbolach zaczerpniętych z przyrody, z życia codziennego oraz z Biblii. Poezji i pieśniom liturgicznym nadaje charakter dydaktyczny i katechetyczny. Są to pieśni teologiczne i jednocześnie nadają się do recytacji lub śpiewu liturgicznego. Efrem tymi pieśniami przy okazji świąt liturgicznych szerzy naukę Kościoła. Z upływem czasu okazały się one nadzwyczajnym materiałem katechetycznym dla wspólnoty chrześcijańskiej” ( Benedykt XVI, Audiencja generalna 28.11.2007).

Anna Tusznio