8 maja – św. Stanisława, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski

Stanisław urodził się w Szczepanowie ok. 1030 r. Pochodził z rodu Turzynów, mieszkających w ziemi krakowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął ok. roku 1060; w 1070 roku został wybrany na następcę biskupa krakowskiego Lamberta.

Dał się poznać jako gorliwy pasterz. Główną zasługą Stanisława było to, że dzięki poparciu króla Bolesława Śmiałego, który go protegował na stolicę krakowską, udał się do papieża Grzegorza VII wyjednać wskrzeszenie metropolii gnieźnieńskiej. Odbudował wiele kościołów i klasztorów.

Zginął śmiercią męczeńską w 1079 roku. Ciało jego pochowano w kościele św. Michała na Skałce. Został kanonizowany przez papieża Innocentego IV w 1254 r.

Św. Stanisław jest głównym patronem Polski (obok NMP Królowej Polski, św. Wojciecha, biskupa i męczennika).

Św. Jan Paweł II nazwał go ,, patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”. W homilii podczas Mszy św. na Wawelu podkreślał wpływ św. Stanisława na przyszłe pokolenia:

,,Dziękuję Opatrzności Bożej, że dane mi jest stanąć ponownie przy konfesji świętego Stanisława, aby tu złożyć dziękczynną ofiarę za tę kościelną wspólnotę, którą Biskup ze Szczepanowa umocnił na całe tysiąclecie swą pasterską posługą i męczeńską śmiercią. On niejako dał początek tej historii miłości do człowieka i do Chrystusa, która nieustannie dokonuje się pośród tego ludu. Z niej wyrasta również kalendarium naszego życia, naszych poszukiwań, naszej wędrówki — indywidualnej i wspólnej — ku spotkaniu z Chrystusem. Wielbię Boga za to, że w tej wielkiej, duchowej spuściźnie mogłem mieć udział szczególnie jako biskup krakowski i mogę z jej bogactwa czerpać siłę i natchnienie jako Biskup Rzymu”      ( Św. Jan Paweł II, Kraków 1999).

Anna Tusznio