Idziemy jak Jezus przez świat, przez swoje konkretne miejscowości, idziemy ulicami, które znamy i mówimy „tłumom o królestwie Bożym” (Łk 9, 11).

Więcej nawet, przynosimy innym samego Chrystusa w Eucharystii, trochę jak św. Paweł przekazując naszym sąsiadom, znajomym i przechodniom, to „co otrzymaliśmy” (1 Kor 11, 23). W pewien sposób, pokazując kim jesteśmy, budujemy Królestwo Boże. Jezus jednak wiedział, że to przedsięwzięcie wymaga podjęcia jeszcze jednego wyzwania. To nie miała być podszyta ideologią propaganda. Jezus, „tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrawiał” (Łk 9, 11), a tych którzy szli za Nim, karmił chlebem. Nikogo nie pozostawiał bez opieki. Angażował swoich uczniów w niesienie dobrej nowiny, każdego w sposób na jaki było go stać. Jezus swoją mocą uzdrawiał, jedni uczniowie rozsadzali ludzi, inni rozdawali chleby, jeszcze inni zbierali pozostałości. Nietrudno wyobrazić sobie uczniów wymieniających pozdrowienia z ludźmi, opowiadających historie o Jezusie, czy zwyczajnie uśmiechających się życzliwie podczas zwykłych czynności. Tylko tacy uczniowie Chrystusa są wiarygodnymi głosicielami.

To było owocne. To było ewangeliczne, a tysiące ludzi dalej szły za Jezusem. Bo każdy uczeń, każdy kto doznawał uzdrowienia, szedł aby o tym światu powiedzieć. Nie w dyskusjach i sporach. Nie w złościach, konfliktach. Nie z zawiści, z poczucia wyższości czy nawet zagrożenia. Nie z pozycji siły. Ale z mocą. Z wdzięczności i radości. Głosić Chrystusa-Prawdę? Tak! Okazywać publicznie moją miłość do Boga? Tak! Bo Ewangelia wymaga głoszenia. Codziennego i prawdziwego głoszenia, nie jednorazowej propagandy. Dlatego niech Boże Ciało będzie codziennością naszego życia. Niech procesją eucharystyczną będzie każde wyjście z kościoła, po każdej Mszy świętej.