J 16, 23b - 28

Smutek… objawia się on poprzez tymczasowe przygnębienie oraz mniejszą energię. Smutek jest uważany za przeciwieństwo radości. Bywa utożsamiany z żalem, nędzą i melancholią. Bardzo często towarzyszy mu płacz i zamknięcie w sobie. Pewnie każdy z nas w swoim życiu doświadczył już nie jeden raz smutku. Jest stanem, którego raczej unikamy, nie lubimy, ale chyba niestety nie jesteśmy w stanie go wyeliminować zupełnie z naszego życia.

Smutku również doświadczył sam Chrystus. Zapis o smutku Jezusa możemy przeczytać m.in. w Ewangelii św. Marka, gdy opisuje scenę uzdrowienia w szabat: „Spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę!" (Mk 3, 5). Smutek pojawiał się ilekroć Jezus napotykał na zatwardziałość serc swoich słuchaczy.
W kontekście Wniebowstąpienia, które już jutro będziemy przeżywali, można przypuszczać, że w sercach uczniów zapanował smutek. Mistrz opuszcza swoich uczniów. Pan Jezus odpowiednio przygotował Apostołów dając wskazania, by smutek przemienił się w radość: „Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna”. Tylko zwrócenie się do Ojca i życie Jego miłością powoduje radość w sercu. Miłość uzdalnia do pokonywania trudności, prześladowań czy smutków.
W naszym życiu doświadczamy smutku. I pewnie w momencie przeżywania danego smutnego wydarzenia wydaje się nam, że jest najgorsze w naszym życiu. Jednak po upływie czasu lub nawarstwieniu się innych smutnych doświadczeń, tamte przestają być takie straszne. Jednak one kiedyś przeminą, odejdą w zapomnienie. To pewnie niesamowicie trudne, by przeżywać smutki życiowe, w tej perspektywie, że one przeminą i przyjdzie radość niekoniecznie tu na ziemi, a nade wszystko w niebie. Smutek z powodu odejścia Pana do nieba trwał tylko kilka dni, wszak zesłał Ducha Świętego, aby uczniom wlać w serca radość i moc do głoszenia Ewangelii. Niech i nasze serca otwierają się każdego dnia na działanie Ducha Świętego.

Ks. Maciej Zabrocki