Wielki Czwartek
Czy rozumiecie, co wam uczyniłem?
I tak oto wkraczamy w tajemnicę Wieczernika. Klimat wielkiego wzruszenia, ostatnich słów, testamentu Jezusa w postaci nowego przykazania miłości, by kochać innych tak, jak On nas umiłował. Spotkanie, które staje się wyjątkowe, w którym Jezus ustanawia Eucharystię, sakrament kapłaństwa. Choć żegna się z uczniami, zostaje z nami na zawsze, byśmy Go znajdowali bardzo blisko. Tyle treści zawartych w jednym spotkaniu, które wyraża się w MIŁOŚCI, PRZYJAŹNI, SŁUŻBIE. Ile można byłoby pisać na temat tego wzruszającego wydarzenia! A gdzieś pod spodem, w sercach ludzkich, apostolskich… niepewność, lęk, zamęt… Jezus, wiedząc, co Go czeka i jak zachowają się Jego uczniowie, nie przestaje zaskakiwać swoją pokorą, służbą. Zostawia im i nam drogę i zaproszenie.
Każdego dnia mogę doświadczyć tego, że Jezus pochyla się nade mną i umywa mi nogi, służy mi, uniżając się nad moją nędzą, schodzi do mojej słabości. Jak dobry jest! W każdej chwili gotów mi usłużyć. Trudno to objąć naszymi umysłami. Jezus pyta uczniów: „Rozumiecie, co wam uczyniłem?”. Właśnie - rozumiesz? Wejdź dziś do Wieczernika i pozwól sobie umyć nogi. Jeśli nie pozwolisz, nie będziesz miał udziału w Komunii z Jezusem. Pozwól Mu umyć Tobie nogi, usłużyć Ci… zobacz, jak On Ci służy… Nie będziesz mógł wyjść z zachwytu i wzruszenia. Po co to? „Rozumiecie, co wam uczyniłem? (…) Dałem wam przykład, abyście i wy tak czynili”.
Św. Jan Paweł II, którego 10 rocznicę dla nieba dzisiaj właśnie obchodzimy pisał w jednym z listów do kapłanów: „W parze z niezgłębionym i niezasłużonym darem, jakim jest miłość objawiona do końca w zbawczej ofierze Syna Bożego, której Eucharystia jest niezniszczalnym znakiem, rodzi się również w nas samych żywa odpowiedź miłości. Nie tylko poznajemy miłość, ale sercami zaczynamy miłować. Wkraczamy niejako na drogę miłości i na tej drodze czynimy postępy. Miłość, która rodzi się w nas z Eucharystii, dzięki Eucharystii też w nas się rozwija, gruntuje i umacnia”.
Jak refren zatem dziś wracać winno pytanie Jezusa: „Czy rozumiecie, co wam uczyniłem?”. I jak wielkie winno pozostać w nas pragnienie Eucharystii!
ks. Rafał Barciński
2 kwietnia – św. Franciszka z Paoli, pustelnika
Św. Franciszek urodził się ok. roku 1416 w Paoli. Jego rodzice długo modlili się o potomka za wstawiennictwem św. Franciszka z Asyżu, na którego cześć dali synowi imię Franciszek. W młodym wieku rok przebywał w zakonie franciszkańskim, później udał się wraz z rodzicami do Asyżu, by rozeznać swe powołanie. Po powrocie rozpoczął życie pełne umartwienia, modlitwy i pokuty. Udał się na pustelnię w pobliżu Paoli, gdzie wkrótce dołączyli do niego towarzysze. Był to początek zakonu braci mniejszych, który został założony w 1436 roku.
Franciszek pustelnik był znany we współczesnej mu Europie z racji swojej świętości i licznych cudów. Podanie głosi, że gdy nie chciano zabrać Franciszka na statek płynący na Sycylię, gdzie chciał on założyć klasztor, przepłynął na wyspę na własnym płaszczu. Wydarzenie to ukazywano w ikonografii poświęconej św. Franciszkowi. O Franciszku i jego cudach dowiedział się ciężko chory król francuski Ludwik XI i dlatego zaprosił go do Paryża z nadzieją na uzdrowienie. Franciszek przybył do Paryża i chociaż król nie odzyskał zdrowia, to jednak przygotował on monarchę do śmierci. Król w roku 1483, w obecności Franciszka, szczęśliwie i spokojnie odszedł do wieczności. Pustelnik z Paoli pozostał we Francji, gdzie założył kilka klasztorów swojej reguły. Zmarł samotnie w celi w 1507 r., w wieku 91 lat.
Św. Franciszek uczy pokory, ubóstwa , pokuty i umartwienia - w myśl słów z księgi Tobiasza: ,, Modlitwę z postem i jałmużnę więcej niż skarby złota chować ( Tb 12, 8)”.
Jest patronem umierających, powracających do Boga.
Anna Tusznio
