Jezus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii zwierza się nam ze swojej miłości do nas. Mówi, że tak nas miłuje, jak umiłował Go Ojciec.

Miłość Jezusa do nas jest więc przeniesieniem miłości Ojca do Niego. Chrystus uczy nas przez to, że miłość nie może zostać zatrzymana, nie może stać w miejscu, ale musi być posyłana dalej. Bo miłość zamknięta, ograniczona staje się swego rodzaju egoizmem. Gdy ktoś doświadczy prawdziwej miłości, to zawsze dzieli się nią dalej.

Taką prawdziwą miłość może nam dać tylko Bóg, bo „Bóg jest miłością”, Jego miłość jest darem, z niej płynie życie. To Bóg pierwszy nas umiłował, a my możemy na tę miłość odpowiedzieć i nieustannie starać się w niej trwać. W jaki sposób? Jezus zaraz podpowiada: Zachowując przykazania. Przykazania nie są po to, by nas ograniczać, ale wychowywać, to nie lista samych zakazów i nakazów, lecz lista drogowskazów, jak dobrze przejść przez życie, jak wytrwać w miłości i jak osiągnąć pełną radość. Jezus tę radość nam obiecuje, mówi: „aby radość wasza była pełna”. Pełna radość to radość na 100%. Nie jakaś radość połowiczna, płytka, powierzchowna, krótkotrwała, którą proponuje często dzisiejszy świat, ale radość, która przenika całego człowieka i nigdy się nie kończy. To radość z obecności Boga w sercu, który mówi, że kocha i nie zmienia zdania. Jest wierny. Nasz Bóg jest nam wierny. Czy to nie napawa nas radością?

dk.Sławomir Serkowski