Czasem może się nam wydawać, że już wiemy wszystko o Jezusie Chrystusie.

Znajomość wielu tekstów Pisma Świętego, nieprzeciętna biegłość w zrozumieniu prawd wiary, tysiące wysłuchanych homilii, niejedna przeżyta pielgrzymka, mnogość przeczytanych książek o tematyce duchowej mogą nas utwierdzać w przekonaniu, że znamy już na wylot Pana Boga. Rzeczywistość może być, i najczęściej jest, zupełnie inna. Nasze oczy, jak owych dwóch uczniów zmierzających do Emaus, mogą być niejako na uwięzi i zamiast prawdziwego obrazu Boga, możemy mieć swój własny, wykreowany przez siebie.
Myśl chrześcijańska uczy, że przebywanie w niebie ma polegać na nieustannym, coraz głębszym poznaniu Pana Boga. Skoro nawet w wieczności nie będziemy w stanie w pełni ogarnąć, kim jest Pan Bóg, będziemy nieustannie Go poznawać, to jakże możemy rościć sobie prawo do tego, że całkowicie poznamy go już tu na ziemi? Wiara, która nie wzrasta, ale poprzestaje na swoim dotychczasowym poziomie jest wiarą martwą, niewydającą owoców. Dlatego jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do tego, aby nieustannie rozwijać swoją wiarę. Możemy to robić jedynie przez spotkanie z Chrystusem Zmartwychwstałym, który jest w sposób szczególny obecny w słowie Bożym i w Łamaniu Chleba, Eucharystii.

dk.Marek Łopata