Jest to nie tyle co przypowieść, ale raczej „alegoria”, ponieważ każdy rys opowieści ma swoje znaczenie: gospodarzem jest Bóg, winnicą – naród wybrany; sługami są prorocy; synem – Jezus, który zostanie zabity poza murami Jerozolimy; przewrotni rolnicy to niewierni Żydzi; inny naród, któremu zostanie powierzona winnica, to poganie.

Jezus poprzez tę alegorię mówi o zaufaniu i miłości Boga do człowieka; miłości, która doprowadziła aż pod krzyż. Jednak ostatnim słowem nie jest krzyż. Odrzucona i podeptana miłość ostatecznie zwycięży nienawiść i każde zło. Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgla (por. Ps 118, 22).

Niewątpliwie każdy człowiek od Boga otrzymał pewnego rodzaju „kredyt zaufania”, który objęty jest Jego miłością. W każdej chwili swojego życia może odrzucić: miłość, ludzi, znaki, jakie Bóg stawia na drodze. Jednak ostatnie słowo zawsze należy do Boga. Wolność jest darem człowieka. Ale jest również zadaniem. Przyjdzie czas, gdy Bóg zapyta o danej nam wolności, o wykorzystanie jej i zażąda owoców. Odrzucając Boga - człowiek gubi sens samego siebie. Co robię z darami, które dał mi Bóg?

dk.Dawid Braun