Ewangelia Łk 14, 1. 7-1:  Przypowieść o zaproszonych na ucztę

         Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:

         «Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce.

         Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników.

         Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę...

            „Uczta”  oznacza moment podniosły, niecodzienny, który trafia się nam w życiu jako dar ze strony innego człowieka. Zaproszenie na ucztę jest wyrazem wielkiej  życzliwości zapraszającego; jest wyrazem chęci podzielenia się czymś cennym, życiodajnym jak dobre wybrane jedzenie, ale jest także wyrazem obdarowania kogoś swą przyjaźnią, która otwiera gościnnie  drzwi swego domu i zaprasza do wspólnoty z innymi zaproszonymi.

            „Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę...”  Zaczynając swą przypowieść od tych słów, Pan Jezus po pierwsze  jakby każe nam zdać sobie dobrze sprawę z wyjątkowości wydarzenia, które przed nami  niespodziewanie się pojawia: przed tobą wielki dar; nie przegap go! Nie zmarnuj!  Po drugie zaś, jakby zachęcał do zastanowienia się nad pytaniem, które możnaby sformułować następująco: jak odpowiedzieć  na otrzymane zaproszenie?   Okazuje się, że ta odpowiedź nie jest czymś zupełnie oczywistym.

            Przypowieść z dzisiejszej ewangelii zawiera pouczenie, aby na ucztę pójść z sercem pełnym pokory i wdzięczności jak u kogoś, kto czuje się wielce zaszczycony zaproszeniem, obdarowany niespodziewanie i gotowym ucieszyć się z każdego miejsca, które Gospodarz mu przeznaczy...  W odróżnieniu od tych, którzy myślą, że to oni dodają splendoru Uczcie i są na niej najważniejsi, i że przed nimi wszyscy inni są mało znaczący.  Ucztą jest życie, dane nam w darze. Zapraszającym i Gospodarzem jest Pan Bóg. Każdy z nas jest zaproszonym na Ucztę. Każdy z nas dobrze zrobi, zastanawiając się w jaki sposób odpowiedzieć na otrzymane zaproszenie...

                                                                                  Ks. Dariusz Drążek