Kiedy prześledzimy uważnie określenia, które odnoszą się do Chrystusa i do tego, co swoim posłannictwem przekazał, rzuca się w oczy słowo nowe.

Bo przecież mamy Nowy Testament, Nowe Przymierze, nowe przykazanie (myśląc o przykazaniu miłości) czy też mówimy o Chrystusie jako o Nowym Adamie. Czyżby to, co było wcześniej zostaje przekreślone? Czy mamy to odrzucić i powiedzieć, że jest nieważne? Nic podobnego!

Fragment dzisiejszej perykopy ewangelicznej znajduje się na początku Kazania na Górze, po wypowiedzeniu Ośmiu Błogosławieństw. Chrystus zanim poda wykładnię starotestamentalnych Bożych przykazań, wskazuje na fakt, że nic nie zostaje zmienione. Prawo Pierwszego Przymierza zachowuje swoją wartość. Nie tylko główne zasady, dziesięć przykazań Bożych, ale także wszystko inne. Słowa Chrystusa nadają nowy smak istniejącym już prawom i przepisom. Nie mają one być odczytywane i realizowane tylko i wyłącznie dla skrupulatnego wypełniania. Chrystus w istniejące zasady tchnie nowego ducha – miłość. Samo wypełnienie przepisów prawa, bez miłości do Boga będzie niewystarczające.

Wypełniać i zachowywać prawo Boże i przykazania – tak! Nie zapominać o nich – tak! Nauczać wypełniać Prawo – tak! Jednak pomyślmy czy w naszym życiu nie ma sytuacji, kiedy nawet najbardziej pobożne działania, stają się tylko i wyłącznie suchym, bezdusznym wypełnieniem prawa? Ile jest we mnie miłości do Boga i bliźniego, gdy realizuję skrzętnie wskazania Pisma?  

Ks. Maciej Zabrocki