„Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” – takiej odpowiedzi udzielił święty Piotr wraz z innymi apostołami Sanhedrynowi, gdy ten zakazał im przemawiać w imię Jezusa. Natomiast święty Paweł w liście do Rzymian (Rz 10, 17) przypomniał, że wiara rodzi się ze słuchania. Jakże trudno jest nieraz uwierzyć także nam, słuchającym słowa Bożego.
Sadzę, że wielu z nas chętnie słuchało rodzinnych historii. Może babcie opowiadały nam o naszych przodkach? Sam pamiętam historie mojego dziadka, który jak wielu innych Polaków, walczył o wolność Ojczyzny. Po II wojnie światowej, gdy w Polsce władzę przejęli komuniści, jako prześladowany żołnierz Armii Krajowej musiał wyemigrować i zmarł na obczyźnie. Pełne wzruszenia słowa babci, świadka tamtych wydarzeń, wystarczyły, aby nosić w sercu wdzięczną pamięć o dziadku, którego nie dane mi było poznać. Nie potrzebowałem ujrzeć „na własne oczy”, aby uwierzyć tym, którzy poprzez świadectwo przekazali mi miłość do Ojczyzny.
Ta osobista historia jest oczywiście niedoskonałym porównaniem tego, czego możemy doświadczyć za każdym razem, gdy słuchamy słów Pisma Świętego. Sanhedryn nie chciał uznać świadectwa apostołów, mówiących o Jezusie Chrystusie, który jest Władcą i Zbawicielem. Tym, który zapewnia nawrócenie i odpuszczenie grzechów. Ich serca, jak zresztą serca wielu mieszkańców Jerozolimy, pozostały zamknięte na tak oczywistą, bo potwierdzoną nie tylko słowami, ale także czynami, prawdę o Jezusie Chrystusie. Nasza wiara rodzi się ze słuchania, nie ludzkiej mądrości, lecz słowa Bożego. Potrafimy uwierzyć świadectwu tych, którzy widzieli - jak chociażby w przypadku rodzinnych historii. Wierzymy także słowom apostołów, bo przecież oni byli świadkami tego wszystkiego, co zdziałał Jezus Chrystus. Byli świadkami Jego śmierci, byli świadkami Zmartwychwstałego, licznych cudów, których dokonał. Świadectwo uczniów Chrystusa, świadectwo wiary pierwszych chrześcijan zostało spisane na kartach Nowego Testamentu, abyśmy i my wierzyli.
Wiara jest łaską daną człowiekowi przez Boga. Łaskę, dar - można przyjąć bądź odrzucić. Prośmy Boga o otwartość serc na słuchanie Jego słowa dla nas samych, ale także dla tych, którzy pozostają w swojej zatwardziałości zamknięci na Boga. Oby ci, którzy Go odrzucają, zechcieli otworzyć uszy na świadectwo Pisma Świętego, świadectwo życia ludzi wierzących. Oby i w nich „narodziła się” wiara. A Duch Święty, „którego Bóg udziela tym, którzy Mu są posłuszni” niechaj umacnia nas, abyśmy poprzez przykład życia świadczyli o wierze w Zmartwychwstałego.
Ks. Marcin Wojtasiak
