Od zwątpienia do nowej ufności

Bywają sytuacje, kiedy wydaje nam się, że chyba Pan Bóg jest gdzieś daleko, albo wręcz w ogóle opuścił nas. Wtedy też prawie nigdy nie przychodzi nam do głowy, że to nie Pan Bóg nas opuścił, lecz że to my oddaliliśmy się od Niego, albo nawet opuściliśmy Go!

On zaś po prostu, respektując nasze wolne decyzje, „odszedł w szarugę” –jak napisał            w jednym swym wierszu ks. Jan Twardowski.  Prorok Izajasz                   w dzisiejszym pierwszym czytaniu jednym krótkim zdaniem sprzeciwia się myśli, że Pan Bóg mógłby opuścić jakiekolwiek swoje stworzenie: „Mówił Syjon: «Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał». «Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie» – mówi Pan”.

Psalm, który proponuje nam dzisiejsza Liturgia Słowa, zachęca, aby zamiast powatpiewania kiedykolwiek w bliskość Boga otwierać właśnie przed Nim z ufnością swe serce, które Go potrzebuje:

 „W Bogu zbawienie moje i chwała, *
Bóg opoką mocy mojej i moją ucieczką.
W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie, *
przed Nim wylejcie wasze serca”.

                                                                                                              Ks. Dariusz Drążek