Ewangelia wg św. Marka 2,18-22

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?»
Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie.

Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie.
Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków».

Post oznacza umartwienie, dobrowolne pozbawienie się czegoś ważnego, jak jedzenie i picie. Podejmuje się post, aby wyrazić swą skruchę przed Bogiem i chęć pozbawienia się tego, co dotąd wydawało się takie ważne i życiodajne, właśnie jak jedzenie i pijcie, po to, by zrobić miejsce w swym życiu dla jedynego życiodajnego źródła, jakim jest właśnie Bóg.

Pan Jezus wskazuje na siebie samego jako na życidajne źródło. On jest Panem Młodym, który swych przyjaciół zaprosił na wesele! Zaprosił na wesele, czyli do radości, nie do smutku; na wesele, a zatem zadbał też o pokarm i napój w obfitości dla swych przyjaciół. To Jezus jest Radością i Pokarmem, a zatem, gdy On jest, to nie może być mowy o poście.

Czasem zatracamy gdzieś tą świadomość, że jesteśmy zaproszeni przez Pan Młodego, przez Jezusa,, na  wesele i zamiast żyć pełnią radości wesela i karmić się przygotowanym przez Pana pokarmem, powracamy do dawnego stylu życia. Trzymamy się kurczowo starego ubrania i starych bukłaków,  o których w tej ewangelii mówi Jezus.

                                                                  Ks. Dariusz  Drążek