Czas Adwentu powoli dobiega końca. Już niebawem będziemy po raz kolejny w naszym życiu radowali się z przyjścia Jezusa Chrystusa na świat. Jednak zanim to wydarzenie nastąpi, to cieszymy się narodzinami ostatniego proroka, świadka Jezusa Chrystusa, który głosił przyjście Kogoś większego od niego samego – narodzinami Jana Chrzciciela.

W domu Elżbiety i Zachariasza zapewne zapanowała wielka radość. Pewnie spełniły się marzenia i modlitwy Elżbiety, kiedy stała się matką. Sam Bóg dotknął ją swoją łaską. Rodzice św. Jana Chrzciciela – wierni Panu Bogu, pobożni i sprawiedliwi – doskonale wiedzieli, że ósmego dnia po urodzeniu dziecka, należy podczas obrzędu obrzezania nadać jemu imię. Tradycja wskazywała, by było to imię po ojcu, skoro jest to pierwszy syn. Jednak ani Elżbieta, ani Zachariasz nie zamierzali się na to zgodzić. Nawet pomimo naporu rodziny i bliskich nie zmieniają zadania. Imię Jan w języku hebrajskim oznacza Pan obdarzył łaską. Taką łaską zostali obdarzeni Zachariasz i Elżbieta i w takim duchu przeżywają przyjście na świat swojego syna. Po nadaniu imienia Zachariaszowi zostaje przywrócona mowa. Jego niemota była oznaką braku zaufania Bogu.

Dzisiejszy fragment Ewangelii ukazuje nam szczególny wyraz wierności Elżbiety i Zachariasza względem samego Boga. W naszej codzienności również pojawiają się sytuacje, w których jesteśmy narażeni na brak wierności Bogu. Tym trudniej jest nam, kiedy otoczenie nas ku temu prowokuje czy wywiera na nas presję. Zachariasz i Elżbieta stają się dla nas dziś wzorem, by w każdej sytuacji opowiadać się za tym, co Boże. Nasze uporczywe i ciągłe stanie przy Panu Bogu zapewne zostanie nam wynagrodzone i zostaniemy obdarowani – podobnie jak Elżbieta i Zachariasz – szczególnymi łaskami.

Ks. Maciej Zabrocki