Czy możemy być szczęśliwi bez Boga? Dla człowieka wierzącego i praktykującego jest to pytanie retoryczne. Co natomiast mają powiedzieć ci, którzy obrazili się na Boga? Dla wielu szczęście związane jest z tym, co posiadają. Mówimy, że „pieniądze nie dają szczęścia”, ale zaraz dopowiadamy, że przynajmniej ułatwiają życie. Niemałą grupę stanowią także ci, którzy szczęście utożsamiają z przyjemnością, niezależnie od środków (wartości), jakie trzeba poświęcić, aby je osiągnąć. Jednym słowem, człowiek zrobi wiele, aby być szczęśliwym. Ale czy o takie szczęście chodzi?
Pan Jezus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii, poprzez przypowieść o zamożnym człowieku, bardzo wyraźnie przypomina, co dzieje się z tym, który „skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem”. Dobra doczesne, które zdają się być źródłem szczęścia dla bogacza, w oczach Boga niewiele znaczą. Pamiętamy przecież, że przytoczona przez Jezusa przypowieść jest odpowiedzą na prośbę kogoś z tłumu: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem”. Te przyziemne troski, które bywają źródłem konfliktów w niejednej rodzinie, niech otworzą nasze oczy na sprawy naprawdę ważne, na naszą wieczność, do której nie zabierzemy żadnych ziemskich skarbów.
Ks. Marcin Wojtasiak
17 października – św. Ignacego Antiocheńskiego
Św. Ignacy był z pochodzenia Grekiem, uczniem św. Jana Ewangelisty. Według św. Chryzostoma – św. Piotr mianował go biskupem Antiochii. Podczas prześladowania za Trajana został uwięziony i wysłany do Rzymu. Podróż przez Azję Mniejszą i pobyt więźnia w Rzymie był jego triumfem. Był odwiedzany przez chrześcijan, którzy okazywali mu cześć. W drodze do Smyrny i Troady napisał siedem listów do Polikarpa i gmin chrześcijańskich. Listy te są ważnym dokumentem wiary i życia pierwotnego Kościoła. Rzucony dzikim zwierzętom- złożył życie za wiarę, wykrzykując : ,, Niech stanę się miłym chlebem dla Pana”. Jego szczątki zabrano do Antiochii, gdzie zostały pochowane.
Papież Benedykt XVI ukazał św. Ignacego jako ,,doktora jedności”:
Żaden z Ojców Kościoła nie wyraził z taką intensywnością, jak Ignacy, pragnienia jedności z Chrystusem i życia w Nim(…) Jak widać, Ignacy jest prawdziwie "doktorem jedności": jedności Boga i jedności Chrystusa (na przekór rozmaitym herezjom, które zaczynały krążyć i dzieliły człowieka i Boga w Chrystusie), jedności Kościoła, jedności wiernych: "w wierze i miłości, od których nie ma nic bardziej znamienitego" (Smirnesi 6, 1).
Prosząc Pana o tę "łaskę jedności", i w przekonaniu przewodzenia miłości całego Kościoła (por. Romani, prolog), kieruję do was to samo życzenie, którym kończy się list Ignacego do chrześcijan Tralli:
"Miłujcie się wzajemnie sercem nie podzielonym. Duch mój ofiarowuje się w ofierze za was, nie tylko teraz, ale i kiedy osiągnie Boga... Obyście w Chrystusie mogli zostać znalezieni bez zmazy" (13). I módlmy się, aby Pan pomógł nam osiągnąć tę jedność i zostać znalezionymi w końcu bez zmazy, albowiem miłość jest oczyszczeniem duszy ( Benedykt XVI, 14.03.2007).
Anna Tusznio
