Jezus powiedział do faryzeuszów: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; /najemnik ucieka/ dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. życie moje oddaję za owce. (J 10,11-16)
Dobry Pasterz
Jezus mówi o sobie jako o pasterzu, który zna swoje owce, któremu zależy na owcach (dosłownie: martwi się o owce), który daje za owce swoje życie, nie dlatego że musi, ale dlatego że chce je ocalić. Znać kogoś wg Biblii to być z nim bardzo blisko, to współodczuwać z kimś, dobrze go rozumieć. Znać kogoś to też wiedzieć, co jest mu potrzebne. Kiedy kogoś dobrze znam, nie mam problemu z tym co kupić mu na urodziny, bo wiem z czego się ucieszy, znam jego upodobania, gust, wiem co już ma, a czego jeszcze nie ma. Jezus zna tych, którzy do Niego należą, zna do samej głębi, zna naprawdę. Jest Tym który naprawdę wie czego owce potrzebują.
Dla słuchaczy Jezusa obraz pasterza owiec był bardzo wymowny. W Starym Testamencie mowa jest o dobrych i złych pasterzach. Tym najlepszym jest Bóg: Pan jest Pasterzem moim, niczego mi nie braknie… W historii zbawienia były dwie postaci, które sam Bóg określa mianem „pasterza”: Dawid i pogański król Cyrus.
Dawid jest pasterzem, który walczy z całą odwagą, siłą i zaciętością o swoje owce:
Dawid pasał owce u swojego ojca, a przyszedł lew lub niedźwiedź i porwał owcę ze stada, wtedy biegł za nim, uderzał, uśmiercał (1 Sm 17, 34 – 35). Niepomny na niebezpieczeństwo, na to że sam się naraża, myślał tylko o owcach. Jezus jest takim właśnie dobrym pasterzem. Jest Tym, który chce cię wyrwać z każdego niebezpieczeństwa. Jest Tym, który ma moc to uczynić, choć trudno w to nam uwierzyć, bo wydaje się być niepozorny i cichy, nie narzuca się, pozwala się zjadać pod postacią Chleba. Niezależnie od tego jakie lwy i niedźwiedzie dzisiaj ci zagrażają, niezależnie od tego jak wielki jest mój grzech, niewola, przeciwności i problemy – Jezus ma moc to wszystko pokonać i wyrwać cię z paszczy zła. Z paszczy największych grzechów (pycha, chciwość, nieczystość, zazdrość, łakomstwo, gniew, lenistwo). Z paszczy nałogów, niewierności, zwątpień, samotności, natrętnych pokus do zdrad.
Obok Dawida drugą postacią, którą sam Bóg określił mianem Pasterza jest król Cyrus: Ja mówię o Cyrusie: „Mój pasterz” i spełni on wszystkie moje pragnienia, on odbuduje Jeruzalem, to on wzniesie z fundamentów Świątynię (Iz 44, 28). Cyrus jest zatem tym, który wypełnia wolę Boga, spełnia jego pragnienie odbudowania zburzonej Jerozolimy i wniesienia w niej z gruzów świątyni. Jezus, dobry Pasterz jest Tym, odbudowuje to, co dziś leży w twoim życiu w gruzach. To właśnie jest wolą Boga bym był odbudowany, pragnie ożywić moje wypalone serce, które nic już nie czuje, w nic nie wierzy. Jest Tym, który świątynię mojego serca może na nowo ożywić, uczynić miejscem uwielbienia Boga, sprawić, że to, co wydawało się być umarłe, bez szans na poprawę sytuacji, zostało wzniesione na nowo. Jezus Dobry Pasterz ma moc wskrzesić obumarłą wiarę w Boga i w swoje możliwości, obdarzyć poczuciem wartości.
ks. Arkadiusz Okroj
9 maja – św. Stanisława, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski
Stanisław urodził się w Szczepanowie ok. 1030 r. Pochodził z rodu Turzynów, mieszkających w ziemi krakowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął ok. roku 1060. W 1070 roku został wybrany na następcę biskupa krakowskiego - Lamberta.
Dał się poznać jako gorliwy pasterz. Główną zasługą Stanisława było to, że dzięki poparciu króla Bolesława Śmiałego, który go protegował na stolicę krakowską, udał się do papieża Grzegorza VII wyjednać wskrzeszenie metropolii gnieźnieńskiej. Odbudował wiele kościołów i klasztorów.
Zginął śmiercią męczeńską w 1079 roku. Ciało jego pochowano w kościele św. Michała na Skałce. Został kanonizowany przez papieża Innocentego IV w 1254 r.
Św. Stanisław jest głównym patronem Polski (obok NMP Królowej Polski, św. Wojciecha, biskupa i męczennika).
Św. Jan Paweł II nazwał go ,, patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”. W homilii podczas Mszy św. na Wawelu podkreślał wpływ św. Stanisława na przyszłe pokolenia:
,,Dziękuję Opatrzności Bożej, że dane mi jest stanąć ponownie przy konfesji świętego Stanisława, aby tu złożyć dziękczynną ofiarę za tę kościelną wspólnotę, którą Biskup ze Szczepanowa umocnił na całe tysiąclecie swą pasterską posługą i męczeńską śmiercią. On niejako dał początek tej historii miłości do człowieka i do Chrystusa, która nieustannie dokonuje się pośród tego ludu. Z niej wyrasta również kalendarium naszego życia, naszych poszukiwań, naszej wędrówki — indywidualnej i wspólnej — ku spotkaniu z Chrystusem. Wielbię Boga za to, że w tej wielkiej, duchowej spuściźnie mogłem mieć udział szczególnie jako biskup krakowski i mogę z jej bogactwa czerpać siłę i natchnienie jako Biskup Rzymu” ( Św. Jan Paweł II, Kraków 1999).
Anna Tusznio
