NARODZIĆ SIĘ POWTÓRNIE

„ Jezus powiedział do Nikodema: «Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha ».

W odpowiedzi rzekł do Niego Nikodem: «Jakżeż to się może stać ?» Odpowiadając na to rzekł mu Jezus: «Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, że to mówimy, co wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli, a świadectwa naszego nie przyjmujecie. Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne»”     (J 3, 7b-15).

Można dziwić się jak Nikodem. Zdziwienie jest bardzo dobre, jeśli szuka się odpowiedzi rzetelnie, jeśli szuka się prawdy i pragnie się za nią podążać, wcielać ja w życie. Prawda zawsze jest obiektywna. Zawsze, zwłaszcza wbrew współczesnym tendencjom, by ją rozmyć, by człowiek sam tworzył sobie za prawdziwe, co chce. Jezus wskazuje na prawdę obiektywną, byśmy odczytywali to, co jest zapisane w świecie przez Boga samego. Każdy z nas jest nie kreatorem a lektorem prawdy. Niekiedy trudno stanąć w pokorze, uznać, że jest się uczniem. Wielu dorosłych chce być dziś tylko nauczycielami, wiedzieć lepiej, niekiedy „klepać trzy po trzy”, byle zaistnieć, albo byle „moje było na wierzchu”. Nie tego uczymy się od Nikodema… Nauczyciel Izraela, choć przychodzi do Jezusa nocą, bo się wstydzi przed innymi, to jednak pyta… pyta i słucha, zastanawia się, myśli… szuka prawdy. Kiedy dziś rozważamy tę scenę, może warto się zastanowić, czy ja nie potrzebuję właśnie takiego odrodzenia… bym zaczął bardziej słuchać Boga niż ludzi… i też niż siebie samego? Jeśli z taką pokorą będę stawał, to mogę uczyć się nawet od dziecka czy człowieka, którego dawno już przekreśliłem w swoim mniemaniu bycia lepszym, mądrzejszym, wspanialszym.

ks. Rafał Barciński

5 kwietnia – św. Wincentego Ferreriusza , kapłana

Wincenty Ferreriusz , dominikanin urodził się w Hiszpanii w 1357 roku; zmarł 5 kwietnia 1419 roku. Od wczesnej młodości był bardzo pobożny, pościł we wszystkie środy i piątki, szczególnie rozważając w te dni Mękę Pańską. Po zdobyciu starannego wykształcenia wykładał filozofię. Pragnął zostać misjonarzem, więc nie przyjął godności kościelnych, lecz rozpoczął dzieło głoszenia Ewangelii i nawracania.

Głosił słowo Boże we wszystkich prowincjach Hiszpanii, we Francji, we Włoszech, w Niemczech, w Anglii i w Irlandii. Efektem jego działań były liczne i cudowne nawrócenia. Cieszył się wielkim poważaniem i szacunkiem.

Święty uczy postawy pokory, pokuty, jałmużny i gorliwej modlitwy. Sam bowiem pościł, pomagał, rozdał cały majątek potrzebującym.

Anna Tusznio