Kamienie i przebaczenie

   Człowiek po przejściach. Taką etykietę jak piętno nosi niejeden, niejedna z nas. Ciągnie się to za człowiekiem i nie chce odpuścić.

   Liturgia Słowa 5 niedzieli Wielkiego Postu mówi nam o potrzebie oderwania się tej krępującej nas przeszłości. Przez proroka Izajasza Bóg mówi: „Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie.” Bóg jest odnowicielem naszego życia. Życie uwikłane w niechlubną przeszłość przemienia w życie pełne chwały Bożej i chlubienia się Bogiem. Jak? Wystarczy mu na to pozwolić.

     Takie przeżycia musiały towarzyszyć kobiecie, której życie Chrystus odmienia całkowicie. W ewangelicznej scenie owa kobieta milczy gdy wokół niej jest tak wiele oskarżeń i wyroków. Bo co ma powiedzieć? Pochwycona na cudzołóstwie nie wypiera się i nie mataczy. Ona wie, że zasługuje na kamienie. Gotowych do kamienowania nie brakowało. To oni mówią. Mówią dużo wystawiając Boga na próbę: „W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?”.

   No to się doigrali. Chrystus pokazał im, że i oni zasługują na te same kamienie, bo nie są bez grzechu. Zawstydzeni, poczynając od starszych, odeszli. A może powinni zostać jak kobieta zdumiona, że nikt jej nie potępił, nawet Ten, który jako jedyny miał prawo rzucić kamieniem. Gdyby zostali jak ona usłyszeliby: „I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz”.

ks. Zenon Myszk

13 marca – św. Krystyny, męczennicy

Św. Krystyna urodziła się w Persji. Jako jedna z pierwszych osób była ofiarą prześladowań za pogańskiego króla perskiego – Chozreosa I. Nastąpiło to 13 marca 559 r. Św. Katarzyna prawdopodobnie należała do znamienitszych osób , które poniosły śmierć męczeńską, gdyż zginęła na początku prześladowania.

Święta uczy  Bożego pokoju, miłości i wierności Jezusowi.

Anna Tusznio