Boża pomoc

Pierwsze czytanie przynosi nam opis pojedynku Dawida z Goliatem. Zestawienie tych dwóch imion na zawsze wpisało się w świadomość ludzi jako hasło wywoławcze sytuacji, w której jakaś potężna siła, brutalna i zarozumiała, chce zniszczyć kogoś znacznie słabszego    od siebie…  Ta sytuacja powtarzała się już wielokrotnie w historii ludzkości.

Prawdziwa siła nie tkwi jednak w muskułach ani w uzbrojeniu, ani w przewadze liczebnej…  Źródłem prawdziwej siły jest przyjaźń z Bogiem! Dawid był młody i niedoświadczony na polu bitwy, nie miał właściwej broni, a nawet gdyby ją miał, był za słaby, aby wdziać zbroję i nosić miecz… Miał jednak tę bezcenną rzecz –bezgranicznie ufał Panu Bogu! „Dawid odrzekł Goliatowi: «Ty idziesz na mnie             z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś. (…) niech się przekona cały świat, że Bóg jest w Izraelu. Niech wiedzą wszyscy zebrani, że nie mieczem ani dzidą Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana, On więc wyda was w nasze ręce”. Historia ta uczy nas,             by niczego tak nie cenić sobie jak Bożej opieki.

Ewangelia dzisiejszego dnia przypomina wszechmoc Pana Jezusa, który w szabat przywraca sprawność ręki człowiekowi             z „uschłą” ręką.  Oto człowiek dotąd bezsilny, może znowu działać, pracować, cieszyć się. Pan Jezus dokonuje tego cudu uzdrowienia wbrew wszelkim konwenansom i wbrew wszelkim decyzjom podjętym przez ludzi. Nikt i nic nie może ograniczyć dobroci Boga        i Jego Miłosierdzia! Faryzeusze z dzisiejszej ewangelii chcieli ograniczyć możliwości działania Pana Boga. Ta postawa wywołała gniew i smutek Pana Jezusa, gdyż dobroć Boża nie chce znać miary.

                                                                  Ks. Dariusz Drążek

20 stycznia – św. Fabiana, papieża i męczennika

Św. Fabian pochodził z rodziny rzymskiej. Euzebiusz z Cezarei twierdził, że został wybrany papieżem dzięki szczególnej interwencji Bożej. Kiedy bowiem nie wiedziano, kogo wybrać, Duch Święty w postaci gołębicy miał spocząć nad głową Fabiana. Jego pontyfikat trwał 14 lat ( 10 stycznia 236 r. – 250 r.). Od jego czasów zaczęto odnotowywać dokładne daty wyboru papieży. Jako papież podzielił Rzym na siedem kościelnych okręgów, zwołał synod, na którym uchwalono niezbędne dekrety, wprowadził stopnie święceń niższych, podjął prace budowlane na rzymskich cmentarzach. Poniósł śmierć męczeńską za Decjusza 20 stycznia 250 roku. Został pochowany w katakumbach św. Kaliksta.

Anna Tusznio