Radość z obdarowania
Aż wylewać się chyba musiała radość z domu Elżbiety i Zachariasza. Radość spotkania dwóch kobiet oczekujących potomstwa, radość spotkania dwóch krewnych, w których życie wkroczył Bóg ze swoimi odwiecznymi planami. Radość Elżbiety i Maryi.
Radość matki Poprzednika (Jan Chrzciciel) i radość matki Tego, który po nim ma przyjść (Jezus). Zawsze radość podzielona z drugą osobą jest zwielokrotnieniem owej radości. Tak przynajmniej podpowiada mądrość ludowa, a praktyka życia codziennego to potwierdza.
Wyrazem tej wielkiej radości Maryi jest hymn „Magnificat”. Z podziwem trzeba patrzeć, że słowa Maryi wypowiedziane w intymności domu Elżbiety zostały z wielką starannością zachowane, zapewne przez wspólnotę uczniów Chrystusa ustnie przekazywane, wreszcie stały się liturgicznym hymnem Kościoła.
Radość Maryi ma jednak wymiar społeczny. Owszem, cieszy się Maryja ze swojego wybrania i roli w historii zbawienia, ale umieszcza to w kontekście całego narodu. Ten udręczony naród otrzymuje chwałę i doznaje wywyższenia, bo spełniają się na nim obietnice prorockie (por. Łk 1,55).
Uczy nas Maryja dzisiaj cnoty radości. Trzeba się cieszyć, gdy spotyka nas jakieś dobro, tym bardziej wyróżnienie. Jeden jest jednakże warunek autentyczności rozradowania: dobro, które się dokonuje powinno się przypisywać Bogu, jako Jego dar, a nie odbierać Mu prawa autorskiego. Albowiem „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1,49).
ks. Andrzej Szopiński
22 grudnia – św. Franciszki Ksawery Cabrini, zakonnicy
Franciszka urodziła się w 1850 roku w Lombardii. Po studiach nauczycielskich pracowała w szkole, wkrótce jednak zapragnęła poświęcić się na wyłączną służbę Bożą. Wstąpiła do Sióstr Opatrzności, gdzie przebywała 6 lat. W 1880 roku założyła z siedmioma towarzyszkami, zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Serca Jezusowego, którego celem była praca zarówno wśród wierzących, jak i niewierzących. W 1888 roku założyła dom zgromadzenia w Rzymie, następnie wraz z towarzyszkami udała się do Stanów Zjednoczonych. Pracowały w oratoriach, więzieniach, w katechizacji, szkolnictwie parafialnym, posługiwały chorym.
Zmarła w 1946 roku. Papież Pius XII wyniósł ją do chwały świętych. Jest patronem emigrantów.
Anna Tusznio
