„Prowadź mnie według Twej prawdy i pouczaj, bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca” (Ps 25, 5)
Duchowość pustyni wymaga nie tylko umartwienia i wyrzeczenia, lecz także skupienia, milczenia, które otwierają człowieka na Boga, na słuchanie Jego słowa, na kontemplację Jego tajemnic. Prorokiem jest ten, „kto słyszy słowa Boże” (Lb 24, 4), a usłyszawszy je, ogłasza. Takimi byli dawni prorocy, takim był Jan Chrzciciel, posłany, aby ogłosić Mesjasza. Każdy chrześcijanin uczestniczy w powołaniu prorockim jako wezwany do słuchania wewnętrznie słowa Bożego, by wypełnić je w swoim życiu, a następnie przekazywać braciom. To wymaga milczenia i skupienia. Milczeć wobec stworzeń, by słuchać Boga i zgłębiać Jego słowo. Nie można Go słuchać bez milczenia. Kto nieustannie mówi, nie może słuchać ani głosu ludzi, ani — tym bardziej — głosu Boga, który sam jest milczący i daje się słyszeć tylko w milczeniu.
Jeśli obcowanie z ludźmi wymaga dialogu, rozmowy, to rozmowa nie może doprowadzać do tego, by człowiek stal się niezdolny do milczenia i słuchania. Zresztą milczenie, które prowadzi do wewnętrznego zastanawiania się, jeszcze bardziej uzdatnia nas do słuchania, do zrozumienia innych, daje umiejętność wypowiadania w odpowiedniej chwili stosownego słowa, które może oświecić. A więc nie rozmowy bezużyteczne ani nieopanowane wielomówstwo otwierają drogę do mądrego i przekonywającego dialogu, zdolnego przynieść braciom słowo Pana.
Obcowanie z Bogiem, a następnie zażyłość z Nim, wymagają szczególnie milczenia, nie tylko zewnętrznego, lecz także wewnętrznego. Siostra Elżbieta od Trójcy Świętej, wyjaśniając w znaczeniu duchowym wiersz psalmu: „Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca” (45, 11), pisze: „Na to, aby usłyszeć, trzeba zapomnieć o domu ojca swego, to znaczy o wszystkim, co odnosi się do życia naturalnego... zapomnieć o ludzie swoim jest jeszcze trudniej, bo ludem tym jest cały otaczający nas świat, który jest niejako częścią nas samych: uczuciowość, wspomnienia, wrażenia itp., jednym słowem nasze własne ja. Należy zapomnieć o nim, opuścić je” (II, 10). Wówczas bowiem dusza wchodzi w milczenie wewnętrzne, a w tym milczeniu Bóg się jej udziela i daje się jej poznać.
14 grudnia – św. Jana od Krzyża, prezbitera i doktora Kościoła
Św. Jan urodził się w 1542 roku w Fontiveros , w pobliżu miasta Avice w Hiszpanii. Mając 21 lat wstąpił do karmelitów. W 1568 roku złożył ślub zachowania pierwotnej reguły i przyjął imię Jan od Krzyża.
W 1571 roku został rektorem karmelitów w Alcali, który przyjął reformę. Wiele wycierpiał dla reformy klasztoru ; był wtrącony do więzienia, torturowany. Cierpienie Jana podjęte dla reformy zaowocowało – zakonnicy widzieli w nim męczennika sprawy i przekonywali się do reformy. Powstawały fundacje, liczba zreformowanych klasztorów. Najbardziej sławny stał się dzięki pismom. Pozostały po nim 22 dzieła. Przyniosły one Janowi tytuł doktora Kościoła. Przełożono je na wszystkie znane języki świata i należą do klasyki dzieł mistycznych.
Relikwie Doktora Mistycznego znajdują się w kościele karmelitów w Segovii. Beatyfikowany został przez papieża Klemensa X w 1591 r., a kanonizowany w 1726 r. przez Benedykta XIII. Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła w 1926 r. Jest patronem karmelitów bosych.
W 400 rocznicę jego śmierci - św. Jan Paweł II napisał:
,,Z radością cały Kościół stwierdza obfite owoce świętości i mądrości, które ten jego Syn przekazuje nieustannie swym życiem i pismami. Rzeczywiście, jego postać i nauczanie przyciągają uwagę różnorodnych środowisk religijnych i kulturowych, które znajdują w nim zrozumienie i odpowiedź na najgłębsze aspiracje zarówno człowieka, jak i wierzącego(…)
Ja sam czułem się pociągnięty przez doświadczenie i nauczanie Świętego z Fontiveros. Od pierwszych lat mojej formacji kapłańskiej znajdowałem w nim solidnego przewodnika na ścieżkach wiary. Ten wymiar jego doktryny wydaje się być zasadniczy, wręcz życiowy dla każdego chrześcijanina zwłaszcza w epoce poszukującej nowych dróg i będącej równocześnie narażoną na niebezpieczeństwa i pokusy na polu wiary” ( List Apostolski Ojca Świętego Jana Pawła II z okazji 400 rocznicy śmierci św. Jana od Krzyża z dnia 14 grudnia 1990).
Anna Tusznio
