Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka

 Biblia, zgodnie z duchem swego czasu i kontekstem kulturowym używa słowa "serce" (leb, lebab) na określenie nie tylko siedziby uczuć (zwłaszcza miłości) jak to czyni się dzisiaj, ale również rozumu, woli i pamięci. Serce oznacza całego człowieka wewnętrznego, wraz z jego sumieniem, uczuciami, namiętnościami, a zwłaszcza z jego religijnym usposobieniem. Serce to kwintesencja odwagi, dzielności i zdecydowania, wewnętrznego przekonania, planów, zamierzeń i decyzji moralnych całego, niepodzielnego człowieka.

Nie mamy mieć serc obciążonych troskami dnia codziennego, bo wtedy skupiamy się tylko na sobie, na swoich sprawach, planach, problemach... Nasze uczucia, myśli, działania są skierowane tylko ku nam, a wtedy rzeczywiście dzień Pański może nas zaskoczyć. Jezus przestrzega nas dziś przed tym i jednocześnie wzywa, aby uwolnić serca od wszystkiego co je przygniata. On w każdej chwili gotowy jest napełnić je sakramentalną łaską spowiedzi, wlać miłość, dodać odwagi, i uzdolnić do dzielenia się z innymi. I Niedziela Adwentu rozpoczyna rok liturgiczny, może czas oczyścić serce i oczekiwać paruzji - powtórnego przyjścia Pana.

29 listopada – I Niedziela Adwentu

Adwent ( łac.Adventus - Przyjście) – przybycie Pana. Jest to czas radosnego oczekiwania. Adwent zaprasza do tego, by się wewnętrznie przygotować do zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia i przyjąć znowu do naszych serc żywego Boga.

Prawie czterotygodniowy okres Adwentu ukształtował się z biegiem wieków. Pierwsze pokolenia chrześcijan były przekonane o szybkim powrocie Jezusa. We wczesnochrześcijańskich liturgiach wołano : ,, Marana tha” ( z aramejskiego – Przybądź nasz Panie !). Niedzielne czytania przedstawiają ,,adwentowe” postaci - ludzi, którzy przypominają o Mesjaszu takich jak : Izajasz, Jan Chrzciciel, Maryja.

Roraty - ta  Msza św.  jest jednym ze znaków obecności Maryi w okresie Adwentu. W czasie odprawiania Mszy św. roratniej zapala się dodatkową świecę, która symbolizuje Maryję  - roratkę. To Ona oczekiwała Mesjasza w sposób szczególny . W tym znaczeniu adwent -  to oczekiwanie Maryi jako córki Izraela, która wraz z wszystkimi pokoleniami czekała na Jego przyjście, po tym jak anioł Gabriel zwiastował Jej, że pocznie i porodzi Syna. Jako Matka Pana Jezusa oczekiwała w szczególny sposób na Życie, które wzrastało pod Jej sercem i jako Matka Kościoła razem z Kościołem czeka na ponowne przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa. Królując w niebie razem z Nim, wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.

Dzieci, idąc na roraty, zabierają ze sobą lampiony , aby rozświetlały mroki grudniowej nocy. Przygotowuje się je najczęściej z brystolu lub kartonu w formach czworoboków, wewnątrz umieszcza się świecę, która zapalana jest na początku Mszy roratniej. Ten piękny symbol przypomina nam o konieczności zbierania przez cały Adwent dobrych uczynków, które rozjaśnią mroki grzechu w naszej duszy, aby wskazać Chrystusowi drogę do naszego serca.

 Wieniec adwentowy ( z łac. corona – korona) jest symbolem hołdu i oznacza nadchodzącego Króla. Cztery świece – zapalane co niedzielę – należy interpretować jako oświetlające, coraz jaśniejsze światło. 

W Wigilię Bożego Narodzenia wszystkie palące się świece stanowią symbol bliskości "przyjścia" Jezusa. Światło świec w wieńcu oznacza nadzieję. Zieleń stanowi symbol trwającego życia. Natomiast kształt kręgu symbolizuje wieczność Boga, który nie ma początku ani końca i wieczność życia Chrystusa. Zaś całościowo wieniec adwentowy jest symbolem wyczekującego w miłości i radości Ludu Bożego. Stanowi także symbol zwycięstwa i godności królewskiej. Jest formą hołdu dla oczekiwanego Chrystusa jako Zwycięzcy, Króla i Wybawiciela.

Anna Tusznio