"Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali." Łk 11, 47

Biedni są owi przodkowie, którzy odrzucili proroków Starego Testamentu. Można by powiedzieć jednak, że jeszcze biedniejsi są ci, którzy odrzucili Jezusa. Tym bardziej, że dotyczy to tych, których uważali się za autorytet, i z tej pozycji stali przed ludźmi. Warto do końca naszego życia mieć świadomość bycia zawsze uczniem. Wiedza, zwłaszcza ta dotycząca Boga, jest czymś tak skomplikowanym, że całe życie trzeba ją zdobywać. Ciągle trzeba mieć świadomość, że do końca nie zgłębi się jej - jest bowiem zawsze miejsce na wiedzę pełniejszą. Wymaga to pokory i wsłuchania się w głos Boga, jak również nieustannej modlitwy i refleksji oraz świadomości, że punktem odniesienia nie jest dogmat, prawda lub definicja, ale Osoba: Bóg w Trójcy Jedyny.
Czy mam "odwagę" być pokornym?

15 października – św. Teresy od Jezusa, doktora Kościoła

Teresa Ahumade urodziła się 28 marca 1515 roku w Avilla w Hiszpanii. Wstąpiła do karmelitanek w 1534 roku. Zbudowała 32 klasztory, w tym 15 męskich.

 W 1557 r. Teresa  ,wpatrzona w obraz Chrystusa ubiczowanego ,doznała przemiany wewnętrznej. Uznała, że dotychczasowe ponad 20 lat spędzone w Karmelu nie było życiem w pełni zakonnym. Zrozumiała także, że wolą Bożą jest nie tylko jej własne uświęcenie, ale także uświęcenie jej współsióstr; że klasztor powinien być miejscem modlitwy i pokuty.

W tym czasie Teresa przeżywała szczyt przeżyć mistycznych, które przekazała w swoich pismach. W roku 1560 przeżyła wizję piekła. Wstrząsnęła ona nią do głębi, napełniła bojaźnią Bożą oraz zatroskaniem o zbawienie grzeszników i duchem apostolskim ratowania dusz nieśmiertelnych. Miała szczęście do wyjątkowych kierowników duchowych: św. Franciszka Borgiasza (1557) i św. Piotra z Alkantary (1560-1562), który właśnie dokonywał reformy w zakonie franciszkańskim.

Przy pomocy św. Jana od Krzyża dokonała reformy w klasztorach żeńskich, jak i męskich, dlatego jest nazywana matką i fundatorką zakonów karmelickich. Jest autorką cenionych dziel ascetycznych. Mając 47 lat napisała autobiografię, potem Drogę doskonałości, Myśli o miłości Bożej, Zamek duszy, a także wiele listów i poezji.

Zmarła 4 października 1582 r. w wieku 67 lat w klasztorze karmelitańskim w Alba de Tormes koło Salamanki. Tam, w kościele Zwiastowania NMP, znajduje się jej grób. Została beatyfikowana w roku 1614 przez Pawła V, a kanonizował ją w roku 1622 Grzegorz XV.

 27 września 1970 roku papież Paweł VI dołączył ją do grona doktorów Kościoła.

Anna Tusznio