Dz 1,12-14 Łk 1 Łk 1,26-38
Ewangeliczny opis Zwiastowania uświadamia nam, że Pan Bóg pod każdym względem przewyższa człowieka – to co dla ludzkiego umysłu jest niemożliwe, dla Boga jest możliwe. Plan Zbawienia, choć przekracza ludzkie możliwości pojmowania, zakłada jednocześnie udział człowieka, który w swojej wolności może odpowiedzieć Bogu „tak” na Jego zaproszenie. Do udzielenie tej odpowiedzi potrzebne jest jednak wykształcenie właściwej postawy, naznaczonej wiarą, pokorą i zaufaniem.
Maryja nazywa siebie „Służebnicą Pańską” a Pan Bóg wynosi ją do roli „Pani”, tak oto swego rodzaju kenoza Maryi, prowadzi do Jej wywyższenia przez Boga.
Modlitwa Różańcowa, może stać się dla nas pomocą w kształtowaniu właściwej postawy życiowej. Forma tej modlitwy polegająca na powtarzaniu tych samych słów, słów Pozdrowienia Anielskiego, naznaczona jest prostotą, wyraża pokorę i wytrwałość. Już sam akt powtarzania kojarzy się z nabywaniem nowej sprawności, stanowiąc podstawową przyczynę uczenia się.
Ks. Michał Glaza
7 października – Najświętszej Maryi Panny Różańcowej
Dzisiejsze wspomnienie zostało ustanowione na pamiątkę zwycięstwa floty chrześcijańskiej nad wojskami tureckimi, odniesionego pod Lepanto ( nad Zatoką Koryncką) 7 października 1571 roku. Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy - uczynił dzień 7 października świętem MB Różańcowej i zezwolił na jego obchodzenie w tych kościołach, w których istniały Bractwa Różańcowe. Klemens XI, w podzięce za kolejne zwycięstwo nad Turkami odniesione pod Belgradem w 1716 r., rozszerzył to święto na cały Kościół. W roku 1883 Leon XIII wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie "Królowo Różańca świętego - módl się za nami", a w dwa lata później zalecił, by w kościołach odmawiano różaniec przez cały październik.
Słowo ,, różaniec” pochodzi od łacińskiego rosarium, ponieważ składające się na niego ,, zdrowaśki” tworzą jakby wieniec róż ofiarowanych Maryi.
Różaniec rozwijał się stopniowo przez długi okres. Powstał jako psałterz błogosławionej Dziewicy Maryi ok.1000 roku. Jest opisany przez św. Piusa V w Bulli Consueverunt Romani Pontifices (1569) jako łatwy i dostępny dla wszystkich oraz bardzo pobożny sposób modlitwy i zanoszenia prośby do Boga. W tym dokumencie różaniec został związany z walką i zwycięstwem najpierw nad albigensami w czasach św. Dominika, który ,, szerząc go za pośrednictwem braci swego zakonu(…) rozproszył mroki herezji i rozpalił światło wiary katolickiej”.
Za Piusa XII i kolejnych papieży do św. Jana Pawła II nastąpiło przezwyciężenie ,, aspektu bojowego” i umieszcza się tę modlitwę w kontekście pokojowym.
Św. Jan Paweł II w ogłoszonym przez siebie Roku Różańca ( październik 2002 – 2003 ) napisał List apostolski Rosarium Virginis Mariae, w którym łączy różaniec z wielką sprawą pokoju i uważa go już nie za broń, lecz ,,siłę” i narzędzie nie do pominięcia pośród środków duszpasterskich każdego dobrego głosiciela Ewangelii.
Na zakończenie tego Listu Papież napisał:
Na początku dwudziestego piątego roku mojego Pontyfikatu powierzam ten List apostolski czułym dłoniom Maryi Panny, korząc się w duchu przed Jej obrazem we wspaniałym sanktuarium wzniesionym dla Niej przez bł. Bartłomieja Longo, apostoła różańca. Chętnie wypowiadam jego wzruszające słowa, jakimi kończy on słynną ,,Suplikację do Królowej Różańca Świętego”:
,, O, błogosławiony różańcu Maryi, słodki łańcuchu, który łączysz nas z Bogiem; więzi miłości, którą nas jednoczysz z aniołami; wieżo ocalenia od napaści piekła; bezpieczny porcie w morskiej katastrofie! Nigdy cię już nie porzucimy. Będziesz nam pociechą w godzinie konania. Tobie ostatni pocałunek gasnącego życia. A ostatnim akcentem naszych warg będzie Twoje słodkie Imię, o Królowo Różańca z Pompei, o Matko nasza droga, o Ucieczko grzeszników, o Władczyni, Pocieszycielko strapionych. Bądź wszędzie błogosławiona, dziś i zawsze, na ziemi i w niebie” ( Jan Paweł II, Watykan 16.10.2002).
Anna Tusznio
