Łk 21, 1-4  

Wdowi grosz

                Chrystus w Świątyni Jerozolimskiej wykorzystuje czas bardzo owocnie. Nie tylko wypędza przekupniów, chcąc zadbać o właściwą godność miejsca, ale też naucza i spogląda na tych, którzy składali ofiary. Pośród składających ofiary byli ludzie bogaci, ale też i pewna (nieznana z imienia) wdowa.

Wdowa w Biblii jest symbolem człowieka bezbronnego. Często była narażone na niewłaściwe traktowanie i życie w ubóstwie. Nie miała już męża, który stanąłby w jej obronie. Jej ofiara (dwie drobne monety) nie była zbyt wygórowana. Jednak Chrystus zauważa jej gest i nie pozostawia go bez komentarza: „Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni”. Owa wdowa ofiarowała pewnie wszystko co miała na swoje utrzymanie. Pozostali (ludzie bogaci) pewnie składali ofiary nie wprost proporcjonalne do ich zarobków, skoro Pan Jezus w taki właśnie sposób komentuje tę sytuację.

Ofiarowanie, dawanie, dzielenie się zawsze będzie dla człowieka pewną trudnością. Będzie kalkulował czy za dużo nie straci, a często jeszcze będzie myślał przy tym, co w zamian otrzyma. Taka jest niestety bardzo często logika myślenia. Owa uboga wdowa uczy nas pięknej i niekiedy wręcz heroicznej (dla niektórych) postawy. Ofiara powinna płynąć z naszego serca i nie może być tylko tym, co nam zbywa. Może nie zawsze w naszej ofierze będzie jakaś wielka hojność w wymiarze materialnym, ale najważniejsze, by nasze serce otwierało się jak najszerzej. Co mogę ofiarować Panu Bogu?? Swój czas, modlitwę… na ile mnie stać??? Czy daję Panu Bogu ochłapy, to co mi zbywa?? Czy potrafię wysilić się na coś więcej?? Uboga wdowa ofiarowała wszystko! 

Ks. Maciej Zabrocki