Wyjście poza
Boże słowo piątej niedzieli Wielkiego Postu skłania nasze myśli ku ostatniemu
etapowi nauczania Pana Jezusa, ku Jego zbliżającej się męce i śmierci. W kontekście tej
Chrystusowej ofiary słyszymy zdanie o pszenicy, której ziarno musi najpierw obumrzeć, aby
mogło wydać nowe życie.

Jeśli jednak zamknie się w swojej ciasnej, wyizolowanej
egzystencji, ostatecznie nie będzie z niego większego pożytku.
Kresem obumierania, czyli życia ukierunkowanego na drugiego człowieka, nie
jest śmierć, lecz obietnica obfitości. Z czego zatem mamy obumierać? Z tego, co nie jest
naszą ziemią, ze wszystkich iluzji i dążeń, które mają budować wyłącznie nas. Mamy
obumierać ze wszystkiego, co nie jest wolą Pana. Syn Człowieczy, który stał się sługą
wszystkich ogołocił się z każdej jednej rzeczy Mu przysługującej, dopełnił doskonałej ofiary
dla odkupienia braci i w posłuszeństwie Ojcu.
Propozycja Chrystusa odczytywana z obrazu ziarna pszenicy to zachęta do walki z
egoizmem i obojętnością na potrzeby osób wokół nas. Dopiero wyjście poza własny ciasny
świat, kręcący się wokół jedynie naszych potrzeb i pragnień pozwala, wedle zapewnienia
Pana Jezusa, odnaleźć radość i spełnienie. Pozwólmy Boskiemu Mistrzowi oczyszczać nasze
wnętrza z zapatrzenia w siebie i umocnić nas do widzenia dalej niż czubek własnego nosa.

Ks. Sebastian Wydrowski